تیتراز پایانی سریال ستایش بصورت تصویری باحال

با توجه به اینکه پخش سریال وزین ستایش، اینروزها سروصدای زیادی در محافل هنری جهان به پا کرده، بد نیست به این بهانه، تفسیری داشته باشیم روی ترانه تیتراژ پایانی این سریال، با صدای شهاب مظفری👇

میگه:«بچگیم توپ چهل تیکه بودم/ ته اون کوچه تاریکه بودم»😬
از همین بیت اول مشخصه که شاعر کودکی سخت و نفس گیری داشته؛ یعنی یا بنده خدا رو جای توپ اشتباه میگرفتن با لگد میزدن دم پشتش، یا میبردنش ته اون کوچه تاریکه، که مشخصات فنی کوچه گویای همه چیزه و نیازی نیست موضوع بیشتر از این باز بشه. شاعر خودش به اندازه کافی ته اون کوچه تاریکه بدبختی کشیده، دیگه قرار نیست ما کل ماجرا رو بهش یادآوری کنیم😪

بعد میگه: «خیلی سال ها گذشت تا دلم ریشه زد تو وجودم»
این یعنی هر اتفاقی که ته اون کوچه تاریکه افتاده و هیچ رقمه به ما مربوط نیست، باعث شده دل و روده شاعر بهم گره بخوره که جا داره ما مراتب همدردی خودمونو با این بزرگوار اعلام کنیم. بالاخره این ریشه لعنتی، شتری بوده که در دوران کودکی روی همه ما خوابیده و دل و روده ما رو یکی کرده. حالا شاعر اعتراف کرده، ما سکوت کردیم ریختیم تو خودمون!😢

در ادامه میگه:«خیلی سال ها رو یادم نمونده، دورمم خیلی آدم نمونده/ من هنوزم حرف دارم با چشات دردودل کم نمونده»
اولا درسته که شاعر درد کشیده ولی باعث نمیشه ما در برابر اشتباهات ادبی سکوت کنیم؛ حق شماست که بدونید دردودل غلطه و «درددل» درسته. دوما، اینجا شاعر به زیبایی داره خاطرات رو به بهانه فراموشی میپیچونه و وانمود میکنه چیزی یادش نیست، جز همون کوچه تاریکه و توپ چهل تیکه و اینا که به رغم همه اون خدمت ها رفقاش تنهاش گذاشتن و کسی دیگه حاضر نشده باهاش بمونه. خیلی سخته، فقط من میفهمم این بدبخت چی کشیده🤦‍♂️
.
شاعر که از اینهمه جفا به ستوه اومده، در پایان میگه:
«زندگی، عین دریای بی آب، من همش راه میرم بی تو تو خواب
مثل یک کوری ام که عصاشو داده به دست یک کرم شب تاب»
اینجا دیگه شاعر به دلیل همون کودکی سختی که داشته، کلا رد داده؛ قشنگ از مصرع آخر میشه فهمید اون نامرد کاری کرده که علاوه بر دل و روده، از چشم شاعر هم زده بیرون و بیناییشو تحت تاثیر قرار داده. ترسناک تر از همه اینکه قربانی مجبور شده به متجاوز تکیه کنه تا از جاش بلند شه، چون قطعا کرم شب تاب استعاره از کرم ته کوچه تاریکه ست

ای کرم تو دهن هر چی متجاوز و کودک آزاره!😤