فیلم عبور شهاب سنگ از کنار زمین

با شهاب اشتباه نشود.
شهاب سنگ 14 تنی از جنس آهن-نیکل، پیداشده در ایالات متحده - 1902

یک شهاب سنگ یا سنگ آسمانی (به انگلیسی: Meteorite) تکه جامد بازمانده از جرم هایی مانند یک دنباله دار، سیارک یا شهاب واره است که در اصل در فضای بیرونی ساخته شده و توانسته پس از گذر از جو و تاب آوردن بازخورد این گذر، بر روی سطح زمین یا یک سیاره دیگر فرود آید. هنگامی که جرمی به درون جو می آید، عوامل گوناگونی مانند اصطکاک، فشار و برهمکنش شیمیایی با گازهای اتمسفری، مایه گرم شدن جرم و پراکندگی آن انرژی می شوند. این جرم سپس به یک شهاب واره دگرگون می شود و برای زمان کوتاهی یک آذرگوی را می سازد که همچنین با نام یک ستاره سرنگون شونده (شهاب ثاقب) دیده و شناخته می شود؛ اخترشناسان نمونه های درخشان این پدیده را آذرگوی می نامند. شهاب سنگ هایی که بازتاب جو زمین را تاب آورده اند، اندازه های بسیار گوناگونی دارند. برای زمین شناسان، یک آذرگوی شهاب سنگی است که به اندازه کافی بزرگ باشد تا بتواند یک دهانه برخوردی درست کند. روزانه حدود 50 تن شهاب سنگ به درون جو زمین می آید.[1] و بیشتر آن ها در لایه میان سپهر (مزوسفر) تبخیر می شوند.

شهاب سنگ ها بیشتر از سنگ و فلز ساخته شده اند. این اجرام هنگامی که به درون جو زمین می آیند، از روی پهنای زیادشان از جو می گذرند و دهانه ها و پستی و بلندیهای گوناگونی را از خود بر جای می گذارند. برای نمونه دهانه بارینجر در آریزونا و دهانه وردفورت در آفریقای جنوبی. ارزش بررسی شهاب سنگ ها برای یافتن زمان پیدایش زمین، سامانه خورشیدی (شمسی) و در نهایت یافتن زمان پدیدآمدن همگی کیهان نهفته است. همچنین می توان از آن ها برای یافتن ساختار شیمیایی بخش های گوناگون سیاره زمین و سایر سیاره های سنگی بهره برد. فرایندهایی را که مایه ساخت این سیاره ها شده اند و حتی فرایندهای ساخت هسته، پوسته نخستین، فرایند جداسازی عنصری در گوشته آغازین که فرایند ارزشمندی چون پیدایش زندگی است به خوبی بررسی کرد. با بررسی شهاب سنگ های فلزی (آهنی) و بررسی های لرزه نگاری بود که دانشمندان تا اندازه ای ساختار هسته زمین را ارزیابی و اندازه گیری کردند